Fotografie Aleksandry i Lukasa ukazują nierozerwalny splot architektury – ludzkiego wytworu oraz przyrody. Jak powiedział Oskar Wilde: „Gdyby natura była wygodna, ludzkość nie wymyśliłaby architektury”. I choć próbujemy zawłaszczyć i podporządkować sobie tę pierwszą, to ona zazwyczaj znajduje sposób, by odbić sobie tę stratę w inny sposób. Dźwięki Silke i Huberta, choć tworzone zupełnie innymi metodami, zdają się natomiast ilustrować to, co nieoczywiste i niewidoczne na pierwszy rzut oka. Organiczne brzmienia akordeonu Silke wydają się odwoływać do pierwotnych potrzeb człowieka w relacji z naturą, a kolekcjonowane przez Huberta wyimki otoczenia przywodzą na myśl doświadczanie przyrody w miejskiej gęstwinie przeszkód, które natura sprawnie omija.